Zij is net weg – gisteren vertrok zij , na een bezoek van tien dagen.

Vandaag richt ik mijn werkkamer in . Alwéér een nieuw hoofdstuk …
Ik mis haar vandaag.
Nog zoveel kleine dingen die wijzen op haar verblijf hier.
Haar winterschoenen bij de deur (niet nodig in Australië) , nog even snel haar lange haren gewassen en haar haren in het doucheputje, een truitje dat nog naar haar ruikt , tussen het beddengoed… Het lekkers voor haar gekocht niet helemaal opgegaan, staat nog in de ijskast. Ik vind kleine sporen van haar, overal. Het maakt het feit dat zij weer wèg is zoveel duidelijker en doet zeer , zoals een schaafwond op de ziel…

Ik zet één van mijn playlists op terwijl ik meubeltjes in en uit elkaar schroef, schoonmaak en plaats – en opeens is daar ‘Het Lied’ …
Loreena McKennitt zingt ‘All Souls Night’, nummer van het album The Visit dat uren lang speelde toen ik bezig was met bevallen van dit meisje dat mij Moeder maakte.
De album waar wij naar luisterden, zij als klein nieuw mens en ik als moeder die haar in slaap danste of gewoon dansend in ons eenzaam geluk : nieuwe moeder in diepe rouw, alleen in onze shack in de Australische bossen. Haar Vader, mijn man al 8 maanden dood toen zij geboren werd.
En het gevoel van verdriet, geluk, intense eenzaamheid stroomt binnen in golven …

26 jaar later – kan ik het zó proeven , aanraken , voelen en zien met elke vezel van mijn ziel …

Op de laatste avond samen vertelde zij bijna twee uren lang over haar jeugd .
Alles wat ik ooit gehoopt had haar te kunnen geven, vatte zij samen met de woorden: ‘Ik heb een sprookjes jeugd gehad. Wij kinderen speelden de hoofdrol in het leven van de Goede Heks uit de Neder Landen.
Er waren geen limieten aan ons geluk’

Ik ben gesterkt in mijn geloof dat ik opnieuw een hoofdstuk starten kan …
In Nederland deze keer.